We kennen allemaal de verhalen wel. De ruziënde erfgenamen. Kinderen die hun hele leven al niet echt met elkaar door één deur konden en elkaar nu met grootst mogelijke wantrouwen bekijken.
Bemiddeling bij uitvaart
Vader is een paar weken geleden overleden. Een goede vriend van vader was zo attent om de uitvaart te organiseren. Hij bemiddelde tussen de wensen van de drie dochters. Op de uitvaart zat hij tussen de oudste en de tweeling in. Vooraan in de zaal, recht voor de kist. Terwijl de naaste familieleden opgelucht waren dat de afscheidsdienst zonder incidenten was verlopen, waren ze de zaal nog niet uit of de oudste begon al te mopperen. Zij vond dat er meer vrienden van de jongsten waren geweest en dat zij minder tijd voor haar speech had gehad.
Zoveel jaren pijn en verdriet
De pijn en het verdriet dat de oudste al zoveel jaren met zich droeg, kwamen er bij het eerste gesprek uit. De tweeling was altijd het lievelingetje van vader geweest. Dat zij nu voor 25% tot erfgenaam was benoemd in het testament, was hun schuld. Zij hadden vader ertoe aangezet een testament te laten opmaken. De jongsten hadden haar altijd al gepest en dwars gezeten.
Het ging haar niet om het geld. Het was voor haar onverteerbaar dat zij na het overlijden van moeder niets tastbaars van haar had gekregen. Het enige dat er nu nog was, was de gouden broche met diamanten van moeder. Moeder droeg die altijd, ongeacht wat zij aanhad. Die broche was duizenden euro’s waard en ging al generaties over van de oudste naar de oudste. Dus die broche was voor haar.
Overtuigend bewijs
Prompt ontvingen we een mailtje van de jongste tweelingzus. De broche van moeder moest naar haar, want zij was de enige met dochters. En de broche ging steeds naar de oudste met dochters. We spraken af de broche te ‘parkeren’ totdat de taxatie van de sieraden en de concept boedelbeschrijving gereed zouden zijn. Desondanks zou de broche iedere dag onderwerp van gesprek zijn. Van beide kanten werden familieleden opgetrommeld, die getuigenissen schreven voor een van beide verhalen en we werden ’s avonds gebeld als een van hen dacht overtuigend bewijs te kunnen leveren.
Niets waard
Zo snel als kon, hadden we een afspraak bij de taxateur. Het moment suprême waar iedereen op had gewacht. De broche werd gewogen en de diamanten bekeken. De taxateur legde zijn loep op tafel, tikte op zijn rekenmachine en keek ons aan. ‘175 euro, de stenen zijn niets waard. Ik kan alleen de goudprijs rekenen voor het gewicht.’
Eenmalig bod
Hoe nu verder. Alles dat wij zouden verzinnen, zou toch worden afgeschoten. Dus lieten we de zussen zelf oplossingen aandragen. Allen stemden uiteindelijk in met het eenmalig doen van een bod per mail aan de notaris die dag om 16 uur. De oudste bood € 4.000. De jongsten € 175. En heel even dacht ik: was het dan toch alleen maar pesten geweest?
