Al jaren geen contact, maar plots wél de erfenis….

Of ik even uit wilde zoeken waar de familie zich bevond, vroeg de notaris, er is namelijk geen testament. “Ik spreek geen woord Nederlands” zei hij er ook nog bij. Met alleen een naam en geboortedatum ging ik aan de slag; meer gegevens waren er bij de notaris niet bekend. Bij het leeghalen van het appartement van de overledene zijn geen adressen van nabestaanden gevonden, maar ook geen persoonlijke papieren.

Privacy

Met de privacy in Nederland zit het wel snor, waarmee ik bedoel dat ik tussen 1920 en 2020 eigenlijk geen persoonsgegevens kan vinden. De reden hiervoor is natuurlijk duidelijk . Echter, voor mijn werk als nalatenschaponderzoeker kom ik dan regelmatig voor een uitdaging te staan.  Het Nederlands krantenarchief gaf mij gelukkig vrij snel de juiste geboorteplaats, want in de kranten staan nog steeds de gemeentelijke geboorteaankondigingen. Met een volmacht van mijn opdrachtgever uit Sussex meldde ik mij vervolgens bij de burgerlijke stand van Sittard. Groot was de verbazing aan de andere kant van de lijn toen ik mijn queeste uitlegde. “Alle begrip en zeker van belang, maar mevrouw Klerks, wij mogen u die gegevens niet verstrekken in verband met de privacy”

Brief van burgerlijke stand

“Uiteraard! Dat weet ik” was mijn antwoord. Want, zo werk ik immers al jaren. “Is het mogelijk dat u mijn verzoek in een brief zet en die naar de familie stuurt?” vroeg ik. Want, zo blijven de gegevens beschermd, ik hoef ze ook echt niet te weten, maar op die manier worden de nabestaanden toch geïnformeerd. Laten we wel wezen, 22000 euro is toch best een aardig bedrag. De adresgegevens van de Britse opdrachtgever werden ook in de brief gezet, zodat de nabestaanden direct met Engeland contact konden zoeken.
Drie weken later gaat bij mij de telefoon. Een schuchtere dame vraagt of ik ben wie ik ben. Ze vertelt dat ze best is geschrokken van de brief die ze via de gemeente ontving. Ik ben op mijn hoede want ze klinkt verdrietig. “Ik begrijp het wel “ zeg ik en meer is niet nodig. Ze vertelt dat ze haar vader niet meer gezien heeft sinds haar 14^e; dat hij met de noorderzon verdween. De familie heeft altijd gedacht dat hij in Brazilië terecht was gekomen; er is ooit nog 1 ansicht ontvangen van hem uit Rio.

Lamstraal

Engeland klinkt haar vreemd in de oren. Het wordt daarna stil aan de andere kant en ze geeft de telefoon aan haar man, Herman. Een vrolijke vent, die het gesprek van haar overneemt. Zo te horen doet hij dat wel vaker. We nemen de brief zinnetje voor zinnetje door. Alles klopt. “Ja,” zegt Herman dan, “het is echt wel de juiste man. Wat een lamstraal is het, hè, zomaar vertrekken en dan dit”. Ik mag er niet op reageren maar ik ben het stiekem wel met hem eens… “Hoe krijg jij betaald?” wil hij ook weten. Alleen mijn uren worden vergoed, dus dat leg ik uit.
Ze spreken beide geen Engels dus we spreken af dat ik mijn opdrachtgever in Sussex informeer over ons gesprek. Het nalatenschap wordt binnen een paar weken overgemaakt naar de dochter in Oss. Of ze er blij mee is, weet ik niet. Welkom is het geld wel. “We moeten eigenlijk nodig een nieuwe keuken!” zegt Herman als het geld is ontvangen en hij me nog 1 keer belt om te bedanken.