Voorkom RUZIE in BED

Voorkom ruzie in bed

Een relatie onderhouden is een hele kunst. Je stapt met een roze bril in het huwelijksbootje, maar voor je het weet ga je financieel het schip in. Slimme huwelijkse voorwaarden of een goed doorkauwd samenlevingscontract kunnen veel ellende voorkomen. Maar ook als je de rit wel samen tot het einde uitzit, kun je flinke fiscale bloopers maken. Daarom zijn Bernard Schols en Heidi Klijsen, auteurs van de erfrechtelijke bestseller Voorkom ruzie bij de kist druk in de weer met hun tweede gezamenlijke boek: Voorkom ruzie in bed.
 
Dit ‘trouwboekje’ kan veel fiscale en juridische ellende voorkomen. Het bevat weer veel spraakmakende juridische kwesties en laat zien hoe je een relatie wel zonder financiële kleerscheuren overleeft. Met antwoorden op onder meer de volgende vragen:
– Welke spelregel geldt: verrekenen, verdelen of vergoeden?
– Wat kun je doen als je partner fiscaal al ‘over de datum’ is?
– Hoe komt de alimentatieveteraan van zijn alimentatie af?
– Wat is erger: het huwelijk of leven in geregistreerd partnerschap?
– Hoe houd je je partner op anderhalve meter afstand?
– Hoe voorkom je een financiële vechtscheiding?
 
Maar ook in Voorkom ruzie bij de kist kom je al heel wat huwelijkse sores tegen. Zoals in het navolgende verhaal: De dronken vrouw met het keukenmes. Waar gebeurd, al zijn de namen gefingeerd.

De dronken vrouw met het keukenmes

Berouw komt vaak na de zonde. Niet in het minst als je erachter komt dat je door die zonde naar je erfdeel kunt fluiten. Dat is nog niet zo gemakkelijk recht te trekken. Daar komt ook Annette, de lieftallige echtgenote van Robert, achter. Zeven jaar eerder gaat zij, behoorlijk dronken – het promillage durven wij hier niet te herhalen – haar man te lijf met een groot keukenmes. Robert belandt in het ziekenhuis, maar overleeft de brute steekpartij. Maar het is, zoals de rechter later nuchter concludeert, ‘niet aan de verdachte te danken dat het slachtoffer niet dodelijk was geraakt’.
 
Robert doet aangifte en geeft daarin te kennen dat hij na zijn ontslag uit het ziekenhuis van zijn vrouw gaat scheiden. Annette mag ondertussen een tijdje haar roes uitslapen achter de tralies. Maar uiteindelijk valt de opgelegde straf mee, want zij belooft plechtig haar alcoholprobleem serieus aan te gaan pakken, waarop Robert aangeeft toch bij zijn Annette te willen blijven. En dat doet hij, tot zijn overlijden in 2003.
 
Dan begint het juridisch getouwtrek pas echt. Als echtgenote erft Annette een deel van Roberts vermogen. Maar daar probeert dochter Stefanie een stokje voor te steken. Annette is niet ‘waardig’ om te erven, gezien haar koelbloedige daad jaren terug, zo redeneert Stefanie. Op zich heeft ze een punt. Bij bepaalde ernstige, vaak strafrechtelijke, misdragingen tegen de erflater ben je volgens de wet ‘onwaardig’ om te erven. Denk bijvoorbeeld aan moord en doodslag, mishandeling en diefstal. Dat gaat dus wel wat verder dan een echtelijk binnenbrandje. De erfrechtelijke ‘onwaardigheid’ die door deze gruweldaden ontstaat, kan de erflater opheffen door de dader ondubbelzinnig te vergeven.
 
Maar is daar bij Annette en Robert sprake van? Ja, redeneert de rechtbank Rotterdam. Robert had weliswaar in eerste instantie aangegeven te willen scheiden nadat zijn vrouw hem met een mes had bewerkt, maar is al vrij snel van mening veranderd. Dat zou volgens de rechter niet zijn gebeurd als hij Annette niet had vergeven. Bovendien is het stel inderdaad ook nooit gescheiden.
 
Ook de diverse getuigen die dochter Stefanie op laat draven, kunnen het tij niet keren. Zij benadrukken weliswaar dat het huwelijk – op z’n zachtst gezegd – nogal explosief was, maar volgens de rechter staat hier niet ter discussie of het een gelukkig huwelijk was. Het gaat hier puur om de vraag of Robert zijn vrouw heeft vergeven.
 
Al deze poespas in de rechtbank was waarschijnlijk niet nodig geweest als Robert had laten vastleggen dat hij Annette uitdrukkelijk had vergeven, bijvoorbeeld in zijn testament of in een andere verklaring van vergiffenis. Met andere woorden: als er sprake was geweest van een soort ‘erfrechtelijke absolutie’. Ongetwijfeld een hoogtepunt voor de passerend notaris die altijd al pastoor had willen worden. In ieder geval voorkomt zo’n verklaring dat er een rechter aan te pas moet komen om deze ingewikkelde knoop door te hakken.
 
Annette zelf heeft van dit alles geen weet. Nog voor de rechter tot zijn vonnis komt, overlijdt ook zij. En daarmee is, ondanks alles, ons echtpaar toch definitief herenigd: een erfrechtelijk wonder!
 
Art. 4:3 BW